නුඹ සහ මම..

 පරවෙන්න හිතාවත් නැති,
මලක් වගෙයි නුඹ..
ගසක අතුඅග පිපි, 
දහක් බඹරුන් සිඹින..
ඒත් නුඹ සුවඳ අසාවත් නැති ,
නුඹ පිපුන ගස මම..

අප..

අප,
කම්මලක යකඩ වෙමු,
කිනිහිරේ සැර පහස විඳවන, 
මිටියෙ  බර පහර ඉවසන ,
තැලෙන මිරිකෙන ගිනිපුපුරු උඩ..

නමුදු,
ලැබෙන හැම පහරකම,
රුදුරු බව අප පන්නරය විය,
නැවිය හැකි වුව කඩනු බැරිවෙන,
දිනක "අසිපත්" බවට හැරවෙන..

බලා හිඳිමි මග, නුඹ ඇවිද එන දුර.

යලි යලිත් නුඹ මුමුණයි
හැරයන බව මෙතෙක් ආ මග..
නමුදු මම තනිව යමි මෙතෙක් ආ මග
අඟලකුත් වෙනස් නොකර...
ඔය මගෙහි ඇවිද හති වැටුණු විටදී නුඹ
සොයා එනු මා කොහිද..
නුබත් මමත් ඇවිද ගිය මාවත දිග
                                                      බලා හිඳිමි මග, නුඹ ඇවිද එන දුර..

දයාබර සොයුරනි..

දයාබර සොයුරනි,

හිරු මුවාකල තිමිර පට කැල
චණ්ඩ මාරුත තුල මැකී යන දින
අඳුර දෙවිමන් අතැර යන කල
 නුඹ හෙලූ ලේ උපන් බිම මත
වේවි මිණිකැට ඉසුර කැන්දන...

නුඹට නොව මතු යනෙන හැමටම
සිප්සයුරේ සුව පහස රැකුමට
නුඹෙන් ගිලිහුන හැම වදනකටම
වග කියයි ලොව රකින බඹ කැල..

නුඹ හෙලු හැම ලේ බින්දුවකම
පන්නරය ලද නුඹේ මිතුරු කැල
මතු දිනක තම උරුම දිනු දින
නුඹ සිනාසෙයි අහස් කුස හිඳ...

කවියකි අඩක් ලියු පෙර රැයක...

තාලයක් නැති අවසනක් නැති
නිමක් නැති පද වැල් පත් ඉරුව මත රැඳුන
නිමකරන්නට බැරි පෙර ලෙසට
කවියකි අඩක් ලියු පෙර රැයක...

මතු දිනක පබැන්දුමට හිත ගියද පෙර කවිය
ඉඩනොමැත පත් ඉරුව වදන් වැල් අමුණන්න
නොහැකි මුත් නව ඉඩක පෙර වදන් ගලපන්න
පිලියමක් නැති කමට කවි හිතට නවතින්න..

ලියමි නව පදවැලක්
නව තාලයක් ඇතිව
පෙර දිනක කල ලෙසම
ආදරේ නමට..

සාප කල හැකිවෙද නුබට මට අද ...

නොලදමුත් හිමිකමක් මා අද
පුංචි තරුවට සඳක් වන්නට
සඳට තරුවට ඇති දුරස් කම
දෛවයේ වරදක්ම වූ කල
සාප කල හැකිවෙද
නුබට මට අද ...

ගොඩක් දුර නැති අතීතෙක...

ගොඩක් දුර නැති අතීතෙක
මිතුරන් එක්වූ සවසක
වස්සාලු මහා වැස්සක්
කවදත් යනෙන වෙරළට...

කුඩයටත් බැහැ වලකන්න
ඔය මුහුණේ එතෙන වැහිපොද
දඟකාරකම් පාන ඔය මුහුණ සිපගන්න
මට බැරිය වැහි බින්දු විලස...

සොහොයුරා ළඟ ඇතියයි
මුවැත්තියක ලෙස ගැහෙන
ඔය සිතට මුමුනන්න වාරු නැත මෙමට
මා නුඹට පෙම් කල බව..

ජිවිතය නම් මැරතන් එක..

අඳුර එක්ක
මේ වෙරළට ඇදෙන
දහසක් මිනුස්සු..
නට නටා ප්‍රීති වෙති
උනුන් හා සිනාසෙමින්..
ඉඳින් මේ ඉරුදිනේ අවසනයි..
දුවපල්ලා හෙට ඉඳන්
එකිනෙකා පරයමින්
ආයෙමත් ජිවිතය නම්
                                                                                    මැරතන් එක..

මගහැරුණු මිනිසුනේ, ලොව රකින දෙවියන්ට..

යුදවදින කුසගින්න නිවා සනසාලන්න
එකම එක දිය බිඳක් පවස සනසාලන්න
දහසකුත් පැතුමන් පන කෙන්ද රැකගන්න
හෙටක් යනු කිමදැයි අමතකව ගිය ජීවිතයට..

හිරුම මිස සඳ නොවැඩි ඉරිතැලුණු මේ බිමට
මරණයේ සුළිසුළඟ සැරිසරන මේ බිමට
සඳු වඩියි මතු දිනක පැතුම් පුරවා ඉන්න
අද දිනද ඇල්වතුර කුසට පුරවාගන්න..

නොපැතුවද යම් දිනක දුර අහස අල්ලන්න
ජීවිතයම පමණක් දෙන්නයැයි හඬ නගන
නැතිය එක මිනිසෙකුදු නුඹේ ඔය හඬ ඇසුන
මගහැරුණු මිනිසුනේ, ලොව රකින දෙවියන්ට..





 

මැයි දිනය..

මනු ලොවේ දෙවු විමන් තනනට
හෙලූවද ලේ කඳුළු දහදිය..
අමුර්තය තබා දියබින්දකවුව  සුව නොලද
මිනිසුනි අමතකව ගිය කාලයට..

සමරයි මුළු ලෝකයම
එක දිනක් නුඹ නමට..
දහසක් රතු කොඩි රැගෙන
හඬ නගයි උන් නුඹ නමට..
එහෙත්, සොයුර නැගිටින්නයි
අතදුන් එකෙක් නොමැත..
සමරුවද මැයි දිනය
මහම මහා උජාරුවට..

සුමුදු නුඹේ පා යුගලට ..

සුමුදු නුඹේ පා යුගලට
වෙලේ නියර හුරු මදිවට
එදා වගෙම තාමත් මේ
කුඹුරු නුඹ දනියි...

පුංචි කාලේ ගම පුරාම
දුව ඇවිදපු පුංචි කෙල්ල
ගමට සිරිය එදා වගේම
තවම නුඹ තමයි...

වැහි කාලෙක නුඹ ඉන්දු
ලස්සන සුදු අරලිය ගහ
නුඹ අපහු ආබව දැන
රතට මල් දරයි...

සිදාදියේ සුවඳ ඉහන්
ගම පුරාම නුඹ යනකොට
                                                         සමනලයින් නුඹ හඳුනන 
                                                         උන්ට පුරුදු  සුවඳ කොහි සොයයි...

                                                         රට රාජ්ජ තරණය කර
                                                         නුඹ ආවද ගම රට වෙත
                                                         තාමත් නුඹ මට අර
                                                         එදා හිටපු පුංචි කෙල්ලමයි...

                                                        ලජ්ජා උනද පෙරදාමෙන්
                                                        තුරුළු වෙන්න මගේ ලඟට
                                                        ලොවම දන්න නුඹ නොදන්න
                                                        හෙවනැල්ල නුඹේ මං තමයි...

                                                        දහසක් නුඹේ මතක අතරෙ
                                                        තනිවන්නට ඔය පුංචි හිතේ
                                                        හැමදාමත් සිතින් පතන
                                                        නුඹ හඳුනන අයිය මම තමයි...

                                                   රන් කහවනු පොදි සොයන්න
හැල්මේ දුවන ජිවිත තුල..
උදේ සවස සල්ලි එක්ක
පොර බදිනා ජිවිත තුල..
දහසක් දේ පොදි බැඳගෙන
දුක් විඳිනා ජිවිත තුල..
කාටවත් නොකීව,
කවුරුත් නොදන්න,
දහසකුත් සුන්දර නිමේෂයන්
උනුනනටද අමතකව ගිය..
එහෙත් ජීවිතය අසුන්දරයැයි
උනුනටම සාපකරන..

සත්තයි...මම දැන් වෙනස්..

කාලයක්  තිස්සේ  මුළු හිතම වෙලාගෙන  තිබුණු එක රහසක්  පිටකරලා  දැම්මා..අදින් පස්සේ ඒ රහසට බෑ මගේ හිත රිදවන්න..අදින් පස්සේ මොනදේ උනත් මගේ හිත  නිදහස්..එත් මේ දේ නිසා මට ගොඩක් දේවල් අත අරින්න උනා..එත් දැන් මේ හිත ගොඩක්ම නිදහස්..සත්තයි...මම දැන් වෙනස්..එත් මම එදා වගේ ඔය හිතට ගොඩක්ම ආදරෙයි...

සසී..

සඳ මගෙන් උදුරන්
සිහින හොරු අරන්
නිහඬයි තවත් නුඹ ...

චන්චලවූ හැඟුමින් 
තුන්හිතම විඳවනු 
රිසිද නුඹ දැකුමට?? 
කාඅතද වරද අප වෙන් කල..

මේ පද වල තියෙන වෙනස කිසිම කෙනෙකුට (විශේෂයෙන් එක්කෙනෙකුට)නොතේරේවා යයි පතමි...

සින්නක්කර ආදරය..

කහවනු දකින විට මා වෙත ඇදෙන,
ප්‍රේමය නොමැති නුරාව රැඳි ආදරය,
ලද දේ නැතත් දුන් දේ නම් නිම නොවෙන,
සින්නක්කර උවද සින්නක්කර නැති ආදරය..
                          [කවියාගේ අත්දැකීමක් නොවේ :) ]

ඉරිතැලුණු යෞවනය...

රතු රෝස මල් නොපිපි,
හැඩකාරකම් නොමැති ,
ලෝකයම මගහැරපු,
ඉරිතැලුණු යෞවනය...

කිරිකෝඩු යයි හැඟුණු,
පිලිණුවූ ආදරය,
ලෝකයම යයි පැතුව,
බල බිඳුණු ජීවිතය...

මිරිගුවක් බැව් දැනම,
මිරිගුවක් ලුහුබැන්ද,
අතරමන් මා සිතට,
සම්පතකි තනිකඩකම..

ජිවිතේ..

 අපි හුස්ම ගන්නවා..
හුස්ම ගන්නවා කියන්නේ අපි ජිවත් වෙනවා ,
කනවා බොනවා අපි ජිවත් වෙනවා ,
දරාගන්න බැරි දුකකදී අඩනවා ,
එත් ලෝකෙට පෙන්න අපි හිනාවෙනවා ,
ජිවිතේ හරි බරක් කියල හිතෙන වෙලාවල් අනන්තවුනත් ,
අපි මේක දාල යන්න කැමති නෑ,
අපේ කියන්න කිසිම දෙයක් නැති උනත් අපි ජිවත් වෙනවා ,
මොකද අනිත් අය ලඟත් මොනවම හරි නෑ කියල අපි දන්නවා,
කවුරුම හරි එහෙම නෑ කියනවනම් ඒක මහා බොරුවක්....

තනිව ඉකිබිඳ හඬන හැම විට...

තනිව ඉකිබිඳ හඬන හැම විට...
නිහඬ සිතුවිලි වලට රහසේ, හුස්ම පෙව්වා දුරින් හිඳ නුඹ...

වැටුන හැම කඳුලැලි බිඳක් ගැන, නුඹට මා කියූ දුක් ගැන..
මටද ඇයටද තනි රකින නුඹ , ඇයට කියපන් " සඳේ " නුඹ අද..

නිහඬ මැදියම මා , උඹට කියු දුක..
කොඳුරපන් මේ රෑ නිදන ඇය ළඟ..

මගෙ සිහින මට දෙන්න..

කවිකාර සිත තුලට කිරිකෝඩු ආදරය,
ගෙන ආපු සමනලිය ...
නුඹ ගාව හැර ආපු මගෙ හුස්ම මට දෙන්න,
ඉකිබිඳින හදවතව,
නොහඩන්නනැයි සනසන්න ...
පෙරදාක මා පැතුව,
මගෙ සිහින මට දෙන්න,
නුඹ නැතිව මගෙ ලෝකේ හිස්මයැයි නොපෙනෙන්න ...

දකින්නට එක වරක් එනු මැන..

වෙරල හිමි නැති හඬන සයුරකි,
සතුට සැනසුම කිමද නොදනී අයාලේ ගිය ජිවිතය අද..
නුඹේ අත මා පැතූ වරදට වෛර කෙරුවත් සොන්දුරිය් අද,
කමා කරපන් එදා නුඹ සෙවනැල්ල විය මම..
යලිත් පෙර දින නොයෙන බව නුඹ,
කියුවත් සිය දහස් වර මට..
දකින්නට එක වරක් එනු මැන,
නුඹේ රූපය තවම ඉල්ලන කඳුළු රැඳි මගේ නෙතු සඟල වෙත..