විදා හැර පෙති හිනැහියන්...

දගකාරකම් අමතක ලෙසින් අද 

ඇයි මේ තරම් සබකෝලකම්? 

විකසිත වෙන්න නිමේෂයයි තව 

මල් කැකුල, අහසක ඉඩ අරන්...

හැරෙනු බැහැ දැන් ආයේ යන්නට 

ඇවිත් අපි දුර ඒ තරම් 

ඈතකින් හිඳ සිනාසෙනු කීම 

බැඳුනු අප අද රන් හුයෙන්... 

සිව්වසක පෙම මල් දරන දින 

නුඹ මගේ ළඟ කුලුඳුලෙන් 

මේ මගුල් රැය අඳුරු නෑ තව 

විදා හැර පෙති හිනැහියන්...

අහපන් හිතුවක්කාර හිත...

යලිත් පෙම් නොකරමියි 

සපථ කරගත් සිත..

යලිත් වෙර දරයි 

ලැගුම් දෙනු පිණිස 

කාගේ කවුරුන්ද නොදත් 

කෝඩුකාර මලකට.. 

මගෙන් නාසා පෙරත් 

නුඹ කලේ මේකම,

වරක් නොව සිව්වරක් 

උරුම විය විරහව... 

ඉවසමි එහෙත් මේ වර 

තනිව ඉන්නවට බැරි නිසාවෙන්,

මට නොවෙයි නුඹ හට.. 

උරුම වූවොත් පෙර දුක 

එලවා දමමි නුඹ 

මගෙන් දුර ඈතට...

සඳු විඳිති හිරුගෙ ලොව!!!

තනිකඩය හිරු තවම

දෙන නමුත් ලොවට රැස,  

හිරු එලිය සොරාගෙන 

අවරගිර රජ කරන 

සඳ අයිතිකාරකම් කියති 

හිරුට හිමි තරුවලට...

දැවෙන උණුසුමට බිය 

තරු ඇදෙති සඳු වෙතට 

උන් නොදන්නී සීතලද 

මරණීය බව ගිනි ලෙසම...

හිරු සිනාසී බෙදති හිරු රැස 

බිඳක්වත් අඩු නැතිව 

දැන දැනම තම බලය 

විඳින්නේ සඳුම බව, 

ඒත් සලති කඳුළැල් විටෙක

අඳුරු වලා මැද සැඟවහිඳ... 

නොහඩන්න ලක් මව...

සුජාත පුතුන් වැදු ඇය 
හඬති උන් රඟන යුරු දැක 
සොයති ඇය කෙලෙසූ දන
වල් වැදුනු පින්බිම...

මාර සෙන් නසනට 
යුද වැදුණු දරුකැල  
කුලල් කාගනු දැක 
සුසුම්ලයි මහමෙර...

ජාත උව පින් බිම 
මේ මිනිස් ගතිමය 
පරිනාමයද පැරදුව 
නොහඩන්න ලක් මව...

ගොඩ ගලති සමුදුර 
ගිගුම්ලති නිලඹර 
එක්වේවි  නසනට 
කුලල්කන මනු කැල..