දැවෙන ඉර...

ඉර නුඹට තේරුම් ගියදාක 

සඳ යැපෙන්නේ උඹෙන් මිස 

උඹ සඳෙන් යැපෙන්නැති වග... 

උඹ දැවෙන විඳවන තරමටම 

සඳ දැවෙන්නේ නැතැයි කිසිවිට...

ඒ දාහයෙන් උපන් ආලෝකය 

සඳෙන් නොවෙහෙසී තරු විඳින වග 

සඳත් රහසෙම තරු හා බැඳෙන බව 

නුඹ නිදන හැම රාත්‍රියකම... 

නිසැකවම හති වැටෙයි දවසක 

දැවී දැවී එළිය දෙන නුඹ 

සනසන්න ජීවය බිඳක් පිඹ 

සඳ හැරේ යයි නොසිතන්න කිසිවිට...

ඒ සත්‍ය නුඹ උගත් දවසට 

හිත වුනත් දෙස් දේවි නුඹහට 

දැවෙනු හැරියේ ඇයිද නුඹ ගත 

අයාලේ යන සඳක සතුටට...

ආදරය සහ අපි..

ජීවිතේදි ලැබෙන 
අංශුමාත්‍රික අත්දැකීම් වලින් උනත් 
ටිකින් ටික පරිණත වෙන අපි 

ඒ පරිණත කම 
ලෝකෙටම බෙදන්න 
උත්සුක වෙන අපි 

අමිහිරි අත්දැකීම් 
දහසක් වේදනාවන්ගෙන් 
මිදෙන්නට වෙහෙසෙනා අපි 

ආදරය නම් ප්‍රපංචය තුල 
ළදරුවන් ලෙස 
බොළඳ වන්නා වූ හැටි 

විඳවමින් උනත් 
නිරා දුක් කඳු පිටින් 
ඒ වැරද්දම ආයේ ආයේ 
නොනැවතී කරනා හැටි...

හිරු...නුඹ බොළඳ

හිරු නුඹ.. බොළඳ 
දැවි දැවී විරාමයක් නැතිව 
බෙදා හැම රැස් සඳට, 
සඳු තරු හා වෙලෙනු දැක 
සුසුම් සලනා අරුමය 

හිත තලන මතකය 
නිසා තව තවත් දැවෙමින 
පසුතැවිලි දහසක් මැද 
වුනත් සඳ අඳුරෙද 
සොයා නෙත් තවම වෙහෙසන 

විරාමයක් නොම ගෙන  
නොදී සුව ගිලන් හිත හට 
සඳ ගැනම දවසම 
සිතා සිත වෙහෙසන 
හිතුවක්කාරයා හිරු නුඹ 

නුඹ දැවී උපයන  
රැස් නොවේනම් ළඟ 
අහම්බයකින් වුව
නොදකීවී නුඹව ඒ සඳ 

ඒ පරම සත්‍යයය
දැන්වත් හිතට අරගෙන 
හැංගියන් පොලව පිටුපස 
අලුත් හුස්මක් ගෙන 
දැවෙන හිතට නිවන්නට.. 

ඉබාගාතේ යන හිත..

හිත ගත්ත එක හිතක හරි 
නවතින්න දොර ඇරුනනම් 
ආදරයේ ශේෂයන් 
මේ තරම් ගොඩ නොගැසුනානම් 
උහුලන්න බැරි බරැති හිත 
යන්තමින් අඩු වෙන්න තිබුනා

අනන්තවූ වැරදීම් මැද 
එකම එක හරි මගක් වී නම් 
අඳුරු කළු අහුමුලු අතර 
කදෝපැණි එලියකදු දුටි නම් 
ගාට ගාටා වැටී නැගිටී 
ජීවිතේ තවදුර යන්න තිබුනා 

පෙර මහා වන අතරමංව හිඳ 
ඉබාගාතේ ඔහේ ඇවිදි කල 
කටු පඳුරු වල පැටලී හිරවී 
තැලී සීරී බිඳුන හදවත  
සුව කරන්නට අයෙකු වීනම් 
හිස් උනත් හිත නොබිඳෙන්න තිබුනා 

අහස සයුරත සිඹින සිතිජෙක 
ගොම්මනේ තනිවෙන්න හැකි නම් 
හිතේ බර උඩු සුළඟටම දී 
බිඳක්වත් වත් සැනසෙන්න තිබුණා.. 
හිත මෘදු කරන කඳුළු ටික 
හලා හිත තද කරගන්න තිබුනා...