දයාබර හිත,
සෙනේහෙන් උඹට ලියන
අන්තිමම ලියමන..
බලපං උඹේ හැටි
බටර් තලියක් වගේ
පොඩි රස්නෙටත් උණු වෙනවා..
ඒත් අනන්තවත් අර
උඹ වගේම හිත් ඉන්නේ
කළුගල් පර්වත වගේ..
ඇයි උඹටත් බැරි
ඒ වගේ වෙන්න?
හිතුවක්කාර කම්
ලැජ්ජනැති කම්
ටිකකට නවත්තල
මටත් ලජ්ජා නොකර
රටවටේ නොයා ඉඳපන්
බැරිමනම් යන දේවාලෙක පලයං
හැබැයි මගේ මොලෙයි.. හදවතයි..
ඉතුරු කරලා මට
මොකද ඒවා මගේ... මගේ විතරමයි..
No comments:
Post a Comment