මහා හයියෙන් කියන්න පුළුවන් නම්...

මහා හයියෙන් කියන්න පුළුවන් නම්
මුළු ලෝකෙටම ඇහෙන්න
බැමි බිඳින්නට නොව
බඳින්නට මං වෙහෙසුණු බව
වෛර නොකරාවි ලෝකෙම
මේ කරන තරමට

ඒ හඬින් නුඹේ ලොව
සුනු විසුනු වනු හැකි කල
කෙලස කෑ ගසමිද
නුඹට රිදවනු බැරි මම

අසරණකමේ අරුතක්
නුඹට වැටහුණු දින
යලි කියවන්න මේ කව
දැනේවී නුඹට මා අද
විඳවන තරම් නුඹ ගැන...

වෙරළක ගායනාව..

අඳුර එක්ක වෙරළට රොක් වෙන 
සිය දහසක් මිනිස්සු 
බලා සුසුම්ලති, 
"අනේ මටත් වෙරලක් වෙන්න තිබුණා නම්" 
සුන්දර සයුරු රළට ලෝභයෙන් 
විඩින් විඩ එන මද නලට ප්‍රේමයෙන්.. 

දන්නවානම් ඒ සොඳුරු රළ, මද නල 
මේ වෙරළ රිදවන තරම් 
සත්තමයි ඔය එකෙක්වත් නැහැ කිසි 
පතන්නේ වෙරළක් වනු රිසින්.. 

චණ්ඩ රළ ළඟ, සුළි සුළං මැද 
පැනයන්න බැරි හැංගෙන්න බැරි 
වෙර විඳවන හැටි ඉතිං 
කොහොම කියලා දෙම්ද නුඹලට 
වසන්තයේ සවසක ඇවිත්..

මෝසම් කාලෙක අඳුරු සවසක 
නොසැඟවී පැල්පත් තුල ඉතින් 
බලා ඉඳපන් මේ වෙරළටම විත්
මේ සිනිදු වැලි විඳවන තරම්..
යන්න කලියෙන් කියා පලයං 

"අනේ මටත් වෙරලක් වෙන්න තිබුණා නම්" ලෙසින්....

නුඹ මැකී යනවානම් සිතින්...

අවසානයක් පේන මානෙක නැති 

ආරම්භයක් ගැන හිතන්නත් බැරි 

පාලු අඳුරු මගක අතරමං වූ කල 

ගරා වැටි බිත්තියක් ලඟට වී 

වෙර දැරීමි සිහි කරන්නට 

යන්තම් මතකයි නුඹ සිටිය ළඟ 

මේ පාලු මග යන්න සිතු දින 

අත් අල්ලන් ඇවිද නාවත් 

මේ මග යන්නැයි කීවේ නුඹ වග 

කුමට දෙවරක් සිතම්ද?

අපායක් හමුවුවත් අවසන 

විඳින්නට වෙන දුක, නුඹ නිසා විට 

ගමන් ඇරඹුවෙමි පාලු මග දිග 

ආවත් ගව් සියක් දුර මම 

නොදිටුවෙමි අවසනක්නම් තව 

කොඳුරනු ඇසෙයි සිහිනයෙන් මෙන් නුඹ 

"කව්ද ඔය මග යන්න කීවේ නුඹට?"
මෝඩයිද නුඹ ඔය තරමටම 

වංකගිරියකට පය තියන්නට...

Haunting Memories...

I can remember that time

When we used to text each other

Until the midnight

Fighting for silly things

Sometimes with words

Sometimes with emoticons…

It’s just a memory today

Deep inside in my heart

But even today I stay till late

Scrolling through Facebook

Reading the same stuff again and again

Or watching a movie that I’ve already watched

Hoping my phone would ring again…

Again like those days….