වෙරළක රැඳී හීන..

මටත් මහා හීන තිබ්බා 
නිල් අහස අල්ලන්න නෙවෙයි.. 
දුර දියඹේ කිමිදෙන්නත් නෙවෙයි.. 
ඒත් හවසට බැහැල යන ඉර යටින්  
මටම අයිති උන පුංචි අතක්  
සුලැඟිල්ලකින් අල්ලාගෙන 
වෙරළ දිග ඇවිදින්න 
තනියෙන් ඇවිද්ද අතීතය ගැන 
කනට කර මුමුනන්න 
අර ඈත දිලිසෙන ගොඩනැගිලි ගැන, 
ඇයි... වෙරල හැර යන සයුරු රළ ගැන,
 මං දන්න දේ කියාදෙන්නට.. 
ඒත් තාමත් ඒවා හීන විතරමයි 
නමුත් කවදාක හරි මුණගැහුන දවසක
කියාදෙන්න ගොඩක් දේ තියෙයි නුඹහට 
හීන සුළඟට ගසා නොගියහොත් හෙට...

Photo - by me

දැලිපිහියෙන් කිරිකන උන්...

සයිබර් අවකාශයේ හොඳ, නරකින් වෙන් කරගෙන සමාජයට ඒ හොඳ බෙදීම නම්... උඩුගං බලායන ගමනේ තවත් එක සොඳුරු නැවතුම්පලක මතකසටහනක් මෙසේ ලියාතබන්නට සිතමි... මේ මිනිස්සු කව්ද?? නෑදෑයෝ?? යාළුවො??? .... නෑ උන්ගේ බැඳීම් ඊටත් වඩා හයියයි... උන් සහෝදරයෝ...

මීට මාස කිහිපයකට කලින් චන්දන එල්ලාවල අයියාගේ  "එකෙක් මම අනිකත් මම" කෙටි කතා සංග්‍රහය එලි දැක්වීමේදී චන්දන අයිය ලියුව සුන්දර වගේම ගැඹුරු තේරුමක් රැඳී වචන කිහිපයක් මගේ හිතේ තදින්ම සටහන් උනා.. "දැලි පිහියෙන් කිරි කන හැටි"... මේ ඉන්නේ ඒ වචන වලට ජීවය පිඹින දැලිපිහියෙන් කිරිකන උන්...

විවිද සමාජ මට්ටම්, වයස් මට්ටම්, මතිමතාන්තර දරන සියගානක් දෙනා එකට එකතුවී එකම අරමුණකින් දුර ගමනක් රැගෙන යනු පිණිස, මහත් වෙහෙසකින් හා කැපවීමකින් සයිබර් සිහින බක්මහ උළෙල සංවිධානය කල "බ්ලොග් අවකාශයේ මිතුරෝ" හි සියලුම නිලධාරීන්ට හා සාමාජිකයින්ට මෙසේ ප්‍රණාමය පුදකරමි..

හති අරින බැඳීම්!!

මිනිසුන් එති, සිනා සෙති 
ආගිය තොරතුරු 
පුංචි පුංචි ඕප දූප 
කන්වලට කොන්දුරති...

ඒ සිනාසුන ඒ කතාකල උන්ම 
වරෙක අත් වැල් බැඳ ගනිති 
අන්තයක් තරම් දුරයන්න 
පුංචි බැඳීම් තවත් හයි වෙති...

පියවර දහයක් ගිය තැන 
හති වැටෙති උන් 
තවත් යන්නට බැරි ලෙසට 
මන් තනති වෙන් වෙන්න...

නැවතුන කලට වල්මත්ව 
ගව් සියක් දුර මගක මැද
සිනා සෙති උන් අනන්තයේ හිඳ 
වෙන අතක වාරුගෙන...