නුඹත් නිල් අහසක් තරම්
නිමක් නැති පැතුම් පොදි බැඳන්
නැගෙන හිරු දෙස නෙත් අයන්
බලා හිඳිති දුර කල්පයක්
නැගුන හිරු දැන් බැස ගිහින්
බලා උන්නු නුඹ පසු කරන්
නුඹේ ලෝකය සඳු අරන්
ඒත් නුඹට ගානක් නැති තරම්
බලාපොරොත්තුවේ සවි අරන්
නිරුදක කතරත් මල් දරන්
බලාහිදිතැයි සිත දරන්
දුවයි නුඹ මිරිගුව සොයන්...
කහද, රතුද, නොදත් රෝස මලක් ලඟ
සිත නතරවීම නම් ශෝකාන්තයේ....
විඳින්නද කහ මලක් ලෙස,
නෙලන්නද රතු මලක් ලෙස,
සිතාගනු බැරිව අතරමං වීම නම් ඛේදාන්තයේ....
උත්තර සොයන සිතත් හරියට
ඇවිස්සුන කඩි ගුලක් වගෙයි
එහෙමෙහෙ දුවනවා විතරයි....
ඒ සසල සිත නිසල වෙන්න ඉඩ නොදෙන
නුඹත් හරියට නිසල දියකට
රූරා වැටෙන පිනි පොදක් වාගෙයි
මට මාව අමතක කරන....
රොන් රැඟෙන ඉගිලයති
අයාලේ යන සමනලුන්
පිපාසව මියෙන කල
අඳුරෙ රැඳී සලබයින්...
මල් යදිති දැවෙන හිර රැස
සලබ පහසින් වසන මෙන්
හිරු අවර ගිය කලට
සමනලුන් ලඟ සැනසෙමින්...
හිරු රැසින් දැවී ගිය තටුවක
වේදනාවේ මිරිකෙමින්
යලි ඇදෙති අඳුර වෙතටම සලබයින්
මල් පහස නොව සුවඳ
විඳින්නට බැරි උන සොවින්...
රන් සිළුමිනක එලිය ගෙන
ජිවිතයක පැතුම් දල්වන
නිසංසල සඳක් වගෙයි නුඹ
ලයාන්විත වචන තුල
නයන රසඳුන් අමුණන
කිවිඳියකි නුඹ ලොවට
කවිකාරකම් හුරුකරන!!
සයුරු තෙර මම අදත් එකලෙස
සයුරු රල නුඹ
විටෙක විත් මාව සනසන...
විටෙක විත් මාව රිදවන...
හුඟක් ඈතක අනන්තයෙහි ඉඳ එන
අතරමගකදී සුලඟ හා එක්වෙන...
නුඹේ ආගමනය,
විටෙක සැඩ උව...
විටෙක නිසසල උව...
නුඹට මා නැවතුමක් පමණය
මගෙන් නුඹ හට,
නුඹෙන් මා හට,
විරාමයක් මිස සැනසුමක් නැති කල
කෙලෙස කියමිද මෙයට ප්‍රේමය!!
