ජීවිතය..

නාඳුනන සිහිනෙක
වාලුකා කතරෙක
සොයා මග සලකුණු
තෙරක් දකිනට

හඹා නෙක මිරිඟුව
දවා සිත ගත වෙර
පියවරත් ගව්වක
බරක් වූ මොහොතක

අසෙනි වැසි කඩා හැලි
තෙමා ගත සිත
විඩා මකාගනු පෙර
සීතලෙන් දරදඬුවෙන

අරුමයක්මය
විටෙක ගිනියම්වද,
වරෙක සීතලටද,
විඳවනා ජීවිතය..

විඩා බරින් මිරිකී ගිය අහසක 
අඳුරු අමාවක රජන රාත්‍රිය 
එළිය කරන්නට දල්වා අහුමුලු 
තනි තරුවක වෙර ඇතිදෝ? 

අඳුර මකාලනු හැකිම සඳට මිස 
සඳෙන් බැබලෙනා තරුවකට නොවුන කල
සඳක් නැගෙනතෙක් මකා අමාවක 
තරුව අහස හා යා කර පල කිමදෝ? 

ගසක අගිස්සක පිපී මියෙන්නට 
පැතුම් පුරනා මල් පොහොට්ටුව 
ගසෙන් උදුරා බලෙන් ගෙන 
පිපෙන තුරු බලා ඉඳිනු කෙලෙස ලොව? 

ගසින් මිදුණු මල පරවී මිලිනව 
වියලෙනා කලට අකලට 
සිසිල් පැනින් සනසා ඒ මත
නොමියෙන්න යයි කොඳුරා නවතනුදෝ? 

ඉඳින් තරු අමාවක නොමකනා කල 
ගසින් මිඳුණු මල නොපිපෙනා කල 
සඳට අහස හමුවෙනා තුරු හිඳිය යුතුමය..
මල ගසෙහි පිපෙනා තුරු හිඳිය යුතුමය..

නොහඬන්න ගඟ නුඹ..

ඉතින් නොහඬන්න ගඟ නුඹ
සයුරට නුඹව අමතක විට
දැන දැනම තවත් ගංගා බෝ බව
නුඹයි ආවේ මේ දුර තනිව
සයුර පුරවන්න සිත සිත..

උපන් කඳු මුදුනක ඈත 
හීනි දියපහරක් උන නුඹ 
ගලන් ආ මග දිගට 
නුඹව සනසපු අතු ගංගා නම් බෝමය 
නවතින්න ඒ ගඟක් ළඟ 
නුඹට නොහිතුනු අරුමය...

ගෙවා දාහක් බාධක 
විඳිත් අපමණක් කටුක බව 
ගලා ආවද නුඹ මහ සයුරට  
ඒ ලොවට නුඹ ක්ෂුද්‍රය.. 
නොහැරෙන්න බැරිතරමට 
නුඹට නුඹ මගහැරී අහවර...

හෙට ඉර රැසින් උඩ යන 
අංශුවට කොඳුරා කියාපන්,
වැහිබිඳුවක්ව වැටෙන කල 
උඹ උපන් කඳු ශිකරෙට 
නවතන්නයැයි හීනි දියදහර 
නොඉපදෙනු පිණිස තව ගඟක් 
නුඹ වගේ විඳවන..

පෙරවදන මම, නුඹය පසුවදන

පෙරවදන මම, නුඹය පසුවදන 
එකම පොත් පිංචක 
පරිච්චේද, පිටු බෝමය 
නුඹත් මාත් අතර 
මේ හිතේ හීන ගැන 
කියා එව්වත් 
පිටුවෙන් පිටුවට 
පවසාවි එය නුඹට 
අන්තිම පරිච්චේදය
ඒත් නුඹේ සිතුවිලි ගැන 
දැනගන්නේ කෙලෙසද මම? 
කව්රු කියවාවිද 
පොතක් අග සිට මුලට..

දැවෙන ඉර...

ඉර නුඹට තේරුම් ගියදාක 

සඳ යැපෙන්නේ උඹෙන් මිස 

උඹ සඳෙන් යැපෙන්නැති වග... 

උඹ දැවෙන විඳවන තරමටම 

සඳ දැවෙන්නේ නැතැයි කිසිවිට...

ඒ දාහයෙන් උපන් ආලෝකය 

සඳෙන් නොවෙහෙසී තරු විඳින වග 

සඳත් රහසෙම තරු හා බැඳෙන බව 

නුඹ නිදන හැම රාත්‍රියකම... 

නිසැකවම හති වැටෙයි දවසක 

දැවී දැවී එළිය දෙන නුඹ 

සනසන්න ජීවය බිඳක් පිඹ 

සඳ හැරේ යයි නොසිතන්න කිසිවිට...

ඒ සත්‍ය නුඹ උගත් දවසට 

හිත වුනත් දෙස් දේවි නුඹහට 

දැවෙනු හැරියේ ඇයිද නුඹ ගත 

අයාලේ යන සඳක සතුටට...

ආදරය සහ අපි..

ජීවිතේදි ලැබෙන 
අංශුමාත්‍රික අත්දැකීම් වලින් උනත් 
ටිකින් ටික පරිණත වෙන අපි 

ඒ පරිණත කම 
ලෝකෙටම බෙදන්න 
උත්සුක වෙන අපි 

අමිහිරි අත්දැකීම් 
දහසක් වේදනාවන්ගෙන් 
මිදෙන්නට වෙහෙසෙනා අපි 

ආදරය නම් ප්‍රපංචය තුල 
ළදරුවන් ලෙස 
බොළඳ වන්නා වූ හැටි 

විඳවමින් උනත් 
නිරා දුක් කඳු පිටින් 
ඒ වැරද්දම ආයේ ආයේ 
නොනැවතී කරනා හැටි...

හිරු...නුඹ බොළඳ

හිරු නුඹ.. බොළඳ 
දැවි දැවී විරාමයක් නැතිව 
බෙදා හැම රැස් සඳට, 
සඳු තරු හා වෙලෙනු දැක 
සුසුම් සලනා අරුමය 

හිත තලන මතකය 
නිසා තව තවත් දැවෙමින 
පසුතැවිලි දහසක් මැද 
වුනත් සඳ අඳුරෙද 
සොයා නෙත් තවම වෙහෙසන 

විරාමයක් නොම ගෙන  
නොදී සුව ගිලන් හිත හට 
සඳ ගැනම දවසම 
සිතා සිත වෙහෙසන 
හිතුවක්කාරයා හිරු නුඹ 

නුඹ දැවී උපයන  
රැස් නොවේනම් ළඟ 
අහම්බයකින් වුව
නොදකීවී නුඹව ඒ සඳ 

ඒ පරම සත්‍යයය
දැන්වත් හිතට අරගෙන 
හැංගියන් පොලව පිටුපස 
අලුත් හුස්මක් ගෙන 
දැවෙන හිතට නිවන්නට..