ආත්මයක දෝංකාරය...

මම....
දැවී මියයන බව දත් නිසාවෙන්,
ගිනි ගොඩක සැතපෙන්න බිය නොවෙමි
හුස්ම හිරවී මැරෙන බව දත් නිසාවෙන්, 
ගැඹුරු දියටද බිය නොවෙමි

නමුදු....
කවදා , කෙලෙස 
මා විනාශය වේ දැයි 
දැනගන්න මා කැමති නිසාවෙන් 
මිනිසුන් මැද තනිවෙන්න 
අප්‍රමාණ බිය වෙමි..

තටු අහිමි සමනලිය..

තානායමක සෙවන යට
කවුලු තිර දහවලද ‍රැය කල
සින්නවිය කුලුඳුලේ ආදරය
අවිචාර පෙමක් ලඟ

කනාමැදිරි එලිත් නුහුරු ඇය
අන්ද විය හිරුගෙ ලඟ
පල නොමැත අසා අද
නොසිතුවේ කිමද නුබ
දැවී ගිය පසුව ඇය
බන දෙසා කිමද පල?

නොසිතන්න සයුරකියි ඇය
නො‍රැදෙන ගමන් මග
වරක් නැව් ගිය මගක...
ත‍ටු අහිමි සමනලියක්ය ඇය
වරක් දුර ඉගිල ගිය...

නො එනුමැන මා වෙතට!!

නොකරන්න එබිකම්
හුදෙකලා සිතට මගේ

හති වැටී නුඹද යාවි

පෙර සිටියහැම ගියලෙසේ

හැන්ගීම් නොදැනුනි

ලෝකයම හැර ගිය දිනේ

එත් නුඹ අහිමිවෙයි බිය

හිතින් අත්හල හැකි නොවේ

නුඹ ගියද, පැමිණියද 

ආදරය මායවක්ම වේ

මැකී යනුමැන නුඹේ මතකය

රැගෙන අප හමුවුන දිනේ

නිරර්ථක මදුසමය!!

නිරර්ථක මදුසමය 
පැතුම් පොඩි ඉරී විසුරුණ
ලෝකයට කෑගසා කියනට 
සම්මතය ඉඩ නොදුන් කල 

ගිනි දැවෙන වතුර විය 
ආත්මය සනසන්න 
කඩා හැරී ජීවිතය
මතින් සෝදාලන්න

සිත ගැටුම බිරිය නොව 
හෙට බඳින පළමු පෙම
කෙසේ දේවිද ඔහුට ඇය
තමා ලඟ බිඳුණු සැම..

පතිවත සොයති පතිනිය...

අඩක් හැරී පෑල දොරෙන්
පලා ගොස් පතිනිය

සොයාගෙන පතිවත...

සේවුවද දස අත

නොදැක ඒ පතිවත 

හඬති පතිනිය 

කුමක් වූවේ වෙද

ඈ රැකු පතිවත...

ඈ නොදන්නීමය

විවුර්ත වූ ලොව

බැඳීම් ද"Open" බව...