හෙට උඹලගේ දවසලු
දවස් 364ක්ම කඹුරලා
උඹල රජ වෙන
එකම දවස ඒකලු
ඉතින් පාන්දරම ඇහැරිලා
තහඩු බස් එකේ පොරකකා
වරෙවු කොළඹ නගරෙට
ඉඳියි සුදට පේවිලා
උඹලගේ මහ එකා
කට ලුණු රසට කෑගසා
සුදට හැඳි උන් එක්කලා
හිස් අහසටම ගතු කියා
වරෙව් ගම මත් වෙලා
එක පැයක් නිදියලා
පටන් ගන් ආයෙත්ම
දවස් 364න් පලවෙනි දවස
දෙවියන්ට පේ වෙලා
අයිතිය උඹෙන් උදුරලා
ගත්ත උන් එක්කලා
සරා කොළඹ වීදී පුරා
අයිතීන් ඉල්ලලා
බැනපං අහිංසක දෙවියන්ට
නුඹල ගැන බැලුවේ නෑ කියා
නැගිටින්න අලු ගසා
හෙට ඉරක් පායයි කියා
වරෙන් ලබන මැයි දිනට
හැම පාට කොඩි එක්කලා
ගාලු මුවදොරට නොව
මහ උන්ගෙ මන්දිර කරා..
සුළගිල්ලෙන් වුව
කඩා බිඳ දැමිය හැකි
වීදුරුවක්,
දෑතම වෙහෙස කෙරුවත්
කල්පයකින්වත්
එකතුකළ නොහැකි බැව්
පෙර තිබූ අයුරින්,
තේරුම් නොගනී නුඹ
වරක් නොව සියවරක් කීවත්..
හිතත් ඒ වීදුරුව තරමටම
සංවේදී බැව්
දැනුම් තේරුම් නැති නුඹ
එය බිඳ දමන තරමට
කාලය උනත් හති වැටිලා ඇති
හදා බිඳුන හිත මෙතරම්..
ඔහේ තිබුනදෙන්
මේ බිඳුණු අසම්පූර්ණ හිත
නුඹ ඈතින්ම ඉඳපන්..
ගුරු මුෂ්ටි නොතියාම
කියාදෙද්දී මං
කුලුඳුලේ ආදරය
හිතුවේම නෑ මං
වේගවත් බව නුඹ
මේ තරමටම
සත්තයි උඹේ වේගය ගැන
යන්තමින් වත් දැනුන නම් මට
හෙමිහිට කියාදෙන්න තිබුණා
හුගක් බොළඳ, ටිකක් පරිනත
මගේ ආදර පාඩම
එදා කෝඩුකාර වූ උඹ
අද මටත් ආදරේ උගන්න හැඩ
ගුරුවරුන් නම්
ඇතිලු උඹට වෙන
දන්නවානම් හොයා එවපන්
උගන්වන්නට සිසුවියක් මට
