නුඹේ ගිනියම් හුස්ම හා මම...

ආදරේ උනත් අහසක් තරම් නුඹට, 
වටිනවා උනත් මහ මෙරක් තරමටම, 
ඒත් තද වානේ උනත් ගින්නට  
නැවෙනවා මෙන් කිනම් මොහොතක, 
නැවෙනවා මේ හිතත් නුඹෙන් දුර, 
නුඹෙන් ලැබෙනා ගිනියම් හුස්මට... 

බිඳී වෙන්වී යන්න මොහොතකට පෙර 
ආයෙමත් නුඹ ගෙනෙයි සිහිල් සුව, 
නිවයි ගිනියම්ව විඳවන හිත, 
ආයෙමත් දරදඬු කරයි ඒ හිත 
පෙර තරම්ම හයියට.. කැළලක් වත් නොතියාම...

ඒත් දවසක් ඒවි ළඟදීම 
නුඹත් නොදැනම හුස්ම සැර වෙන 
නැවී නොනැවතී බිඳී වෙන්වේවි 
මගේ හිතේ මං නුඹට ලිව් ඉඩ, 
හිතට බය නුඹේ කොටස වෙන්වුන කල 
මේ හිතේ මට ඉතිරි මොනවද?
දනිමි එය අංශුමාත්‍රයකට
 අඩුම මිස වැඩි නොවන බව ඉඳුරාම... 

මීට ආදර, දළඹුවා...

පාට පාට අත් තටු අරං 
නිල් අහසේ උඹ පියාඹන උජාරුව 
කාට පේන්නද උඹේ ලස්සන?
මතකද කාලෙකට කලින්, 
වැඩි ඈතක නෙවේ මේ බොහොම මෑතක 
ගෑටුව නුඹත් මං වගේම ගස් උඩ 

ලාදළු වල පුංචි හිල් රටා ඇඳපු උඹ 
දැන් බොන්නේ මල් පැණිම විතරලු 
වහන්නෙත් මල් වලම විතරලු 
ඒත් පුංචි සමනලයෝ දවසක 
සුළං කෝඩත් ඒවි නුඹේ මග  
හැංගෙන්න සිනිදු මල් පෙති මදිවෙයි 
හාද වී ඉඳින් අතුත් එක්ක හරියට..